சென்னை பட்டணம்

ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்யப்பா ஒரு வழியா சென்னை வந்து சேர்ந்தாச்சுங்க. பொங்கலை நம்ம ஊர்ல நல்ல படியா கொண்டாடி முடிச்சிட்டு கிளம்பிட்டோம்.. வந்துகூட 20 நாள் ஆச்சு.. பாவம் சென்னைல இருப்பவங்க எல்லாம் நாம இல்லாம ரொம்ப வருத்தப்படறதா கேள்விப்பட்டேன்.. அவங்க பாசத்தை நினைச்சு புல் அரிச்சு போய் வந்திருக்கேன்.. மக்கா எங்கிருந்தாலும் நல்லா இருங்கப்பு..

எனக்கு "மக்கானு சொன்னாவே என் தோழி கோமதி கோகிலா தான் நினைவுக்கு வர்றாள். அவ தான் எப்பவும் கிளாஸ்ல மக்கா மக்கானு சொல்லி கிட்டு திரிவா.
இப்போ எங்க இருக்கானு தெரியலை.. கோமதி கோகிலாங்கிறது 2 பேர் இல்லைங்க ஒருத்தியே தான்..

சரி அதை விடுங்க நீங்க நாம வந்த விசியத்தைப் பத்தி பேசுவோம். சென்னை வந்து சேர்ந்த கதையை கேளுங்க..

அட கேளுங்கப்பா

சரி சரி டென்ஷன் ஆவாதிங்க சொல்லிடறேன்

பொங்கல் முடிந்த ஞாயிறு காலை தான் கிளம்பினோம். காலை 9.40 க்கு கிளம்ப வேண்டிய விமானம் 2 மணி நேரம் தாமதம் என்பதால். கொஞ்சம் டென்ஷன் இல்லாம மெதுவாவே கிளம்பினோம். 10.30 க்கு எல்லாம் விமான நிலையத்திற்கு போய் சேர்ந்திட்டோம். ஒரு வழியா செக்கின் எல்லாம் முடிந்து வந்து உட்கார்ந்தாச்சு.. பரிக்க்ஷித்திர்க்கு பயங்கர தூக்கம். நான் அப்படியே தோளில் போட்டு தட்டி தூங்க வைத்திட்டேன். சரியா 10 ஆவது நிமிசத்தில எழுந்திட்டு ஒரே அழுகை. நான், மாமியார், அம்மா, பரிக்க்ஷித் அப்பானு மாறி மாறி தோளில் போட்டு தட்டி பார்த்திட்டோம் ம்ஹும் ஒன்னும் வேலைக்காவலை. சரி 11.30 ஆச்சு விமானம் வந்திரும் போய்டலாம்னு பார்த்தா, இன்னும் 1 மணிநேரம் தமாதம்னு சொல்லிட்டாங்க. போச்சுடா இன்னும் 1 மணி நேரம் குட்டிய வச்சிட்டு எப்படி சமாளிக்கறதுன்னு தெரியாம புலம்பிகிட்டு கிடந்தேன்..




விமானங்கள் வருவதையும், போவதையும், செடிகள் அசைவதையும் வேடிக்கை காட்டி ஒரு அரை மணிநேரத்தை ஓட்டிட்டோம். கடைசி அரை மணிநேரத்தில் கோவை விமான நிலையத்தையே கதி கலங்க வச்சிட்டார் எங்கள் வீட்டு ராஜா. என்ன செய்தாலும் அழறார். பசிக்குமோனு பால் கொடுத்தால் பாட்டிலை வாயில் வைக்காமல் தள்ளி தள்ளி விடறார். தூக்கிக் கொண்டு நடக்கிறோம், பேசுகிறோம், விளையாடுகிறோம் ஆனால் அழுகை மட்டும் குறையவேயில்லை.
கடைசியில் எனக்கும் அழுகை வந்து விட்டது.

ஒரு வழியாக விமானம் வந்து அதில் அமர்ந்தும் விட்டோம் அப்புறம் தான் அழுகை சிறிது குறைந்தது. அதுவும் சில நிமிடம் மட்டுமே. விமானம் ரன்வேயில் ஓடி மேலே பறந்தது எதுவுமே எனக்குத் தெரியவில்லை இத்தனைக்கும் நான் ஜன்னலோர இருக்கையே. என் மடிமீது நிற்க வைத்து வெளியே காட்டவும் சடாரென அழுகையை நிறுத்தி "ஆ", "ஊ" னு பேசியபடி சிரித்துக் கொண்டு குதிக்க ஆரம்பிச்சிட்டார். அப்புறம் அப்படியே என் மடியில் படுத்து தூங்கி சென்னையில் தரையிரங்கியதும் எழுந்தும் ஆச்சு..

மதியம் 3 மணிக்கு வீடு வந்து சேர்ந்தோம். யப்பா எங்களுக்கு விமானமும் வேண்டாம், பயணமும் வேண்டாம் இனி நாங்கள் சென்னை பட்டணத்தை விட்டு எங்கேயும் போவதாய் இல்லை. இந்தக் கொடுமைக்கு ஸ்லீப்பர் பஸ்சிலேயே வந்திருக்கலாம்னு ஆயிருச்சு. பரிக்க்ஷித்தின் முதல் சென்னை பயணத்தை எங்களால் என்றும் மறக்க முடியாது..